Het heeft door het bekende coronavirus even geduurd, maar Stop De Boot is weer helemaal terug. Dit weekend gaan er maar liefst 3 schepen van wal gevuld…
The Ultimate Hardcore Feeling van Harmony of Hardcore
Harmony of Hardcore voelt altijd een beetje als thuiskomen. Als je een willekeurige gast op Harmony of Hardcore vraagt hoe vaak ze al op dit feest geweest zijn, zal je bijna nooit ‘dit is de eerste keer’ horen. Nee, Harmony is voor vele gabbers een vaste prik. Dat kan ook bijna niet anders, met meer dan honderdvijftig artiesten die alle takken van de hardcore vertegenwoordigen.
Een paar dagen voordat we met ruim 30.000 mensen flink los mochten gaan, was Harmony of Hardcore dan ook volledig uitverkocht. Dat zorgde dan ook voor een flinke vraag naar de tickets op Ticketswap. De populariteit van het festival stijgt elk jaar weer, want Harmony verwelkomde nog niet eerder zóveel mensen.
Bij binnenkomst valt meteen op dat er veel tijd en aandacht besteed is aan de aankleding van het festival. Deze aankleding is in één woord kleurrijk te noemen. Werkelijk alle kleuren van de regenboog kwamen op me af toen ik de gigantische mainstage voor het eerst zag. Maar omdat we de rest van de dag de mainstage nog vaak genoeg zouden zien, besloten we om eerst het festivalterrein eens te gaan verkennen. En hoe kan je een hardcore festival nou beter beginnen dan met 270 bpm? Bij Noisekick’s Terrordrang kom je in dat geval zeker aan je trekken als het gaat om snel, sneller, snelst. UKTM stond te draaien voor een zaal die al behoorlijk vol stond, zo op het begin van de middag.
Daarboven op die berg, tussen de bomen
Ook besluiten we een kijkje te nemen op mijn favoriete plek: daarboven op die berg. Wanneer je wat steile trappetjes opklimt, kom je namelijk in het bos terecht waar je twee bijzondere stages kunt vinden. Waar we daar de voorgaande jaren de Oldskool Gangsters stage troffen, was daar nu de Millennium Mountain. Een goede keuze, want hierdoor kon de Oldskool stage uitgebreid worden. Deze was de voorgaande jaren immers erg druk.
Als we via via te horen krijgen dat Dither een heel leuk setje in de Ravezone aan het draaien is, besluiten we om daar eens een kijkje te gaan nemen. Onderweg naar de Ravezone komen we van alles tegen: airbrush tattoo’s, plekken waar je je helemaal in glitters kan hullen, maar ook kermisattracties en een onwijs groot reuzenrad. Het is duidelijk dat Harmony of Hardcore niet alleen om de muziek draait, maar ook om de hele ervaring daar omheen. Mijn complimenten daarvoor, want het maakt een festival wel helemaal af.
Do you like bass in you motherf*ing face?
Toen we bij de Ravezone aankwamen, stonden we even versteld van de aankleding van de zaal. Er waren namelijk niet alleen grote LED-schermen op het podium te zien, maar ook over het hele plafond. Dit gaf een enorm gaaf effect waardoor veel mensen naar boven aan het kijken waren. Toch was er ook genoeg aandacht voor de DJ zelf. Dither zorgde er met een hardcore remix van het nummer ‘Do You Like Bass’ van Yellow Claw en Juyen Sebulba, ‘Welcome To The Killzone’ van N-Vitral en ‘A-Bomb’, dat het helemaal los ging in de zaal.
Foto door Tessa van Nuland Fotografie
Tijd voor de volgende DJ om het podium van de Ravezone te beklimmen. Het is de beurt aan Mad Dog, die zijn setje opent met zijn Dominator anthem van afgelopen jaar, ‘Maze Of Martyr’. Mad Dog is er niet vies van om het een en ander uit te proberen met het publiek. Af en toe gooit hij er een heerlijke psytrance kick in die goed ontvangen wordt. Ook kondigt de dj zelf een nieuw nummer aan, ‘Break The Fire’, een lekker nummer wat snel in je hoofd blijft zitten.
Unification of Inner Power
Terug naar de mainstage. We hadden er aan het begin van de middag natuurlijk al een kijkje genomen, maar we worden weer overdonderd door de hoeveelheid aan kleur die deze mainstage uitstraalt. Precies in het midden van de main staat Nosferatu, die op dat moment ‘Die Hard’ van Outblast en Angerfist aan het draaien is waarop iedereen “Out of the blue, and into the black” meezingt. Er wordt plaats gemaakt voor het Harmony anthem van dit jaar, ‘Unification of Power’ van Nosferatu en Nolz. Twee grote confettikanonnen schieten tijdens de drop van het nummer onwijs veel confetti de lucht in, terwijl precies op dat moment het zonnetje begint te schijnen. Héérlijk!
Wat ook niemand zal vergeten, is het nummer ‘Kom Van Dat Dak Af’. Nosferatu draaide een remix van het nummer, waar de stem van de bezorgde vriendin van Kim (a.k.a. Kim Kong, a.k.a. de mainstageklimmer van twee jaar geleden) in gemixt was. Grijnzend wees Nosferatu ondertussen een paar keer naar het hoogste puntje van de mainstage. Wat een stunt om zo’n nummer twee jaar later te draaien. Gelukkig is er toen niets ernstigs gebeurd, en kunnen we er nu met z’n allen om lachen.
We pendelen lekker heen en weer van de mainstage terug naar de Ravezone. Nadat we daar bij D-Fence ‘Koekkoek’ en het gloedjenieuwe ‘Rauwdouwer’ van Killshot & Nolz, is het tijd voor een tandje sneller. Zo knallen onder andere ‘Mop Mop Gas Erop’ en ‘Hardcore You Pussy Motherfucker’ door de speakers van de Ravezone. Ik ben het laatste half jaar bij veel setjes van D-Fence geweest en dit was absoluut zeker één van zijn betere.
Een setje waar ik heel erg naar uitkeek, was dat van de Greazy Pussy Fuckers. De zaal stond lekker vol toen de twee mannen met hun bijzondere maskers het podium opkwamen. Het tempo werd flink opgeschroefd met hun uptempo nummers als ‘Greazy Fuckdrum’ en ‘Fuck Me Daddy’. De mannen weten zeker hoe je een goed feestje moet bouwen, want in een mum van tijd waren alle voorhoofden goed bezweet. Dat kon ook niet anders, want de zaal stroomde voller en voller.
Bijzonder tot de tiende macht: het piano optreden van Sefa
Het opvolgen van het tempo van GPF kan voor sommige dj’s een behoorlijke uitdaging zijn. Maar de jonge Sefa maakt hier geen probleem van: de tent staat afgeladen vol (tot zelfs ver buiten) op het moment dat hij niet achter de draaitafel, maar achter de piano plaats neemt. Dat het uniek is wat de jonge dj doet, blijkt wel uit het aantal telefoontjes dat de lucht in schieten om dit moment vast te leggen. ‘Follow’, ‘Suadade’, ‘Suffering Matters’… veel van Sefa’s nummers worden in een piano-jasje gegoten. Maar het publiek hoeft niet bang te zijn voor een klassiek concert, want natuurlijk staat de bass op standje maximaal en wordt de overvolle tent gebruikt om een uur volop te rammen. Sefa bespeelt het publiek door de kick van ‘Survive the Streets’ nog nét even langer uit te stellen dan de bedoeling is, waardoor iedereen de mist in gaat. Zelf staat hij schaterend op het podium. Ik stel voor: gooi Sefa volgend jaar op de Ravezone stage. Wedden dat hij die ook vol krijgt?
Na de set van Sefa verwoordt MC No-ID het maar al te goed: “What the fuck.” Iedereen is uitgeput en uitgedroogd van Sefa’s set. Wij ook, dus we gaan op zoek naar iets lekker om te eten. Het is immers al lang etenstijd geweest. En er is zo veel keuze op het festivalterrein. Door het eten missen we helaas de setjes van onder andere Miss K8 en Angernoizer, maar met zo’n heerlijke line-up en zo veel stages moet je soms moeilijke keuzes maken.
Nog zo’n lastige keuze: het BOMBSQUAD optreden van N-Vitral, of het geweld van opa Drokz of F.Noize? Wij kozen voor de eerste. N-Vitral presents BOMBSQUAD konden we vinden in de oude vertrouwde Ravezone. Een half uur live knallen met ‘Poinson Spitter’, ‘Dropping Bombs’ en ‘Hiroshima’. Als N-Vitral ‘Lekker Naar De Getver’ er in knalt, schreeuwt iedereen uit volle borst mee. Het helpt ook mee dat de lazers in de zaal fantastisch meedoen. Het begint buiten een klein beetje te schemeren, waardoor de lazers steeds beter zichtbaar worden. We hebben geen spijt van onze keuze om naar N-Vitral te gaan, want dit was in mijn ogen één van de beste sets van de avond.
We are the chosen ones
Vrij snel daarna was het de beurt aan Deadly Guns om het snoeiharde setje van N-Vitral over te nemen. Hij begon met ‘The Chosen Ones’, waardoor het meteen duidelijk was wie er nu op het podium stond. Het publiek schreeuwde namelijk trouw mee op de muziek. “Deadly guns, deadly guns!” Deadly Guns kiest er ook voor om de nummers ‘Power Of Truth’ en publieksfavoriet ‘Wall Of Bass’ te draaien. De sfeer die tijdens deze set in de Ravezone tent hangt is onbeschrijfelijk. Zo laat de DJ de hele zaal meerdere keren meeklappen. Ook de lasershow is hier helemaal on point.
Wanneer we teruglopen naar de mainstage, horen we in de verte de hardcore versie van ‘Zombie’ door de speakers knallen. Je kunt van uit de verte al horen dat Destructive Tendencies al behoorlijk bezig is om de stage helemaal te slopen met muzikaal geweld. We zien de mainstage voor het eerst in het donker en staan even versteld van de grote hoeveelheid lampen en lasers die op ons af lijkt te komen. Bij het nummer ‘Drop Bombs’ komt er zelfs vuur uit de bovenkant van de stage. Destructive Tendencies draaiden remixen van hun eigen nummers ‘Destiny’, ‘Fortress Of Solitude’ en hun samenwerking ‘Drum Machine’ met Paul Elstak.
Een Frenchcore reisje rond de wereld
Nog een laatste keer liepen een rondje over het inmiddels prachtige verlichte festivalterrein. Overal waren de kermisattracties, foodstandjes paden magisch mooi verlicht. We besloten om nog een kijkje te nemen bij Dr. Peacock voordat we het festival bij de mainstage af zouden gaan sluiten. En dat was geen verkeerde keuze, want er hing een heerlijk sfeertje bij de Ravezone. Zo zorgde Dr. Peacock tijdens het nummer ‘Frenchcore Worldwide’ ervoor dat het hele publiek lampjes en aanstekers in de lucht stak, terwijl het licht van de stage gedempt werd. Een prachtig gezicht, evenals het publiek dat volledig uit zijn plaat gaat tijdens het altijd populaire ‘Trip To Ireland’.
Een goed plekje vinden bij het optreden van Partyraiser is nog een hele opgave. Alle andere stages zijn inmiddels gesloten, dus alle overgebleven goudzoekers zijn verplaatst naar de mainstage. Partyraiser geeft zijn laatste energie geeft om het feest keihard af te sluiten. Dit doet hij onder andere met het nummer ‘Trip To Holland’. Een leuk feitje: de organisatie van het festival gaf al eerder aan dat een kwart van de bezoekers uit het buitenland komt. De stage kleurt bij dit nummer volledig oranje, een erg mooi en Hollands gezicht.
Genieten van de altijd prachtige eindshow
En toen was het tijd. Tijd voor het absolute hoogtepunt van elk festival: de vuurwerkshow. De klanken van het anthem knalde door de speakers terwijl de lucht gevuld werd met een prachtig staaltje vuurwerk. Oké, het was geen Defqon of Intents eindshow, maar er werd wel heel wat moois de lucht in geschoten. Een persoonlijk hoogtepuntje was het nummer ‘Sound Becomes One’, wat tot mijn verbazing ook in de eindshow verwerkt was. Een nummer wat wat mij betreft echt the ultimate hardcore feeling uitstraalt. In combinatie met de fantastische dag en mooi vuurwerk bezorgde me dat toch echt wel kippenvel.
Conclusie Harmony of Hardcore
Voor veel gabbers voelt het festivalterrein de Roost in Erp echt als thuiskomen. Er zijn zóveel stages en een echte killer line-up die alle facetten van de hardcore te bieden heeft. Uptempo, oldskool, Terror, noem maar op. De kleurrijke aankleding van het hele festivalterrein was tot in de puntjes verzorgd. Harmony, mij zie je volgend jaar weer!
Beeldmateriaal via Facebook-pagina Harmony of Hardcore
Beoordeling
Overall
waardering
88%
Harmony of Hardcore was wederom een heerlijk festival waar alle soorten hardcore een eigen stage hebben. Het geluid was goed, er stond een heerlijke line-up en de stages zagen er mooi en verzorgd uit. Harmony is zeker een festival waar je volgend jaar weer naar terug wilt!
Gerelateerd nieuws
Zojuist heeft de organisatie van Harmony of Hardcore laten weten dat er deze zomer tóch nog een festival gaat plaatsvinden. Op 3 juli zijn er namelijk 10.000…
Dit jaar is alles anders: Defqon.1 kon niet plaatsvinden op de normale manier, en dus moest Q-dance iets uniek bedenken. Het is ze dan ook meer dan…
Reageren