Zo kraakten we de Vault of Violence op Masters of Hardcore 2019

Masters of Hardcore report 2019
Sharon van der Werf
Door Sharon van der Werf

Het staat al maanden in mijn agenda rood omcirkeld. Missie: met een recordaantal van 25.000 man een zwaarbeveiligde kluis kraken en er met de waardevolle buit vandoor gaan. Met de combinatie van snoeiharde kicks, de beste hardcore DJ’s van over de hele wereld en maar liefst zeven stages vol muzikaal geweld probeerden wij om de felbegeerde kluis te kraken. Dit was Masters of Hardcore 2019, the Vault of Violence.

Traditiegetrouw was ook de 24e editie van Masters of Hardcore in de Brabanthallen in ’s Hertogenbosch, een plek die voor menig gabber toch een beetje als thuis zal voelen. Het floorplan was dit jaar echter wel iets aangepast, omdat er plaats gemaakt moest worden voor een geheel nieuwe stage, namelijk The Raid. Hier zou voornamelijk hardcore van 2005 tot 2015 gedraaid worden. Meteen als we hier langslopen, knalt ‘Nobody said it was easy’ door de speakers. Ironisch genoeg dekt dat meteen de lading van de avond: een kluis kraken en er met een felbegeerde buit vandoor gaan is immers niet gemakkelijk.

Wij begonnen onze missie om de kluis te kraken bij Death by Design, die al vroeg de frechcore-stage The Bonot Gang aan het afbreken was met wat nodig geweld. Ook aan het begin van de avond vlogen de bpm’s je al om de oren, zoals we gewend zijn van Masters of Hardcore. We zien dan ook al langzaam wat scheurtjes in de kluisdeur verschijnen als we richting de mainstage lopen, waar op dat moment Korsakoff achter de draaitafels staat. Haar set was helaas al bijna afgelopen, maar we hoorden nog wel nét de ‘Frozen Disney Tool’ remix door Caine & GPF remix door de speakers knallen.

This is the Vault of Violence

Nadat de Guerrillas, bestaande uit Neophyte, Nosferatu, Tha Playah, Furyan en MC Alee, tijdens hun liveset het voor elkaar hebben gekregen om de hele zaal van de mainstage te verlichten met het vuur van aanstekers, is het tijd voor the man of the hour. Als N-Vitral wordt aangekondigd door Tha Watcher, wacht de hele zaal in spanning af. Benieuwd naar wat komen gaat. En wachten wordt beloond: de anthemshow van het nummer ‘The Vault Of Violence’ gaat gepaard met een hoop lasers, ontzettend veel vuurwerk en zelfs confetti in de vorm van echt Masters of Hardcore geldbiljetten. Dit was zeker een van de betere anthem shows die ik de afgelopen tijd heb gezien, dus dikke complimenten.

N-Vitral trakteert ons zoals gewoonlijk op een flinke portie muzikaal geweld. Nummers als ‘Hardcore to the Bone’ en ‘Hammerdance’ zorgen ervoor dat niemand stil kan blijven staan. De zaal gaat helemaal los op ‘Hiroshima’ en ‘Mainstream Mutilators’, en het publiek is helemaal niet meer te houden als de nieuwe samenwerking tussen N-Vitral en Greazy Puzzy Fuckerz door de speakers knalt. We voorspellen dan ook dat we het nummer ‘Seks Bomb’ de komende tijd nog ontzettend veel gaan horen. N-Vitral sluit zijn set af met ‘Greazy Counter’, tevens een collab met Greazy Puzzy Fuckerz. De afsluiter zorgt er met z’n 9000 BPM niet alleen voor dat alle handen de lucht in gaan, maar ook dat we een stapje verder de kluis in kunnen, op zoek naar die felbegeerde buit.

Afbeelding kan het volgende bevatten: een of meer mensen, menigte, nacht, concert en buiten

Na het geweld van N-Vitral besluiten wij om even de rest van de stages te gaan verkennen. We stuiten eerst op D-Fence, die de Hell-E-Copter stage flink onder handen neemt. Het is hier zo druk, dat we het podium niet eens kunnen zien. Toch is de sfeer bij deze stage zo onwijs goed, dat het publiek zelfs in de gangen rondom de stage volledig losgaat op nummers als ‘Pussy Motherfuckerz’ en zelfs de ‘Macarena’ komt even voorbij.

De ‘invincible’ hardstyle stage

Ook nemen we even een kijkje bij de hardstyle stage, omdat we van verschillende mensen horen dat het stagedesign er heel vet uit zou zien. Daar is geen woord over gelogen: volledig volgens het thema van deze editie is er op het podium een bankoverval zichtbaar. Een oud busje rijdt vol in op een gebouw met hoge pilaren. Tussen die pilaren staat E-Force klaar om het publiek klaar te stomen voor een heerlijke set. Zo komt onder andere ‘New World Order’ van Zatox en Dave Revan voorbij, en sluit E-force zijn set af met zijn hardcore collab met Deadly Guns, ‘Invincible’. Dat blijft altijd een lekkere knaller.

We zeggen de hardstyle stage vaarwel en nemen even een kijkje bij de terror-stage Sewers of Satan, waar Drokz en Akira samen achter de draaitafels staan. En één ding is zeker: het is nooit saai als Drokz en Akira het podium delen. Het verbaasde ons dan ook niets dat het hele publiek helemaal los ging en de Air Maxjes rijkelijk de lucht in schopte.

Talloze throwbacks bij The Raid

Daarna lopen we door naar The Raid, waar we maar al te graag Nosferatu even komen supporten. Nosferatu heeft een tijdje uit de running gelegen vanwege een niertransplantatie, maar is sinds afgelopen zaterdag weer helemaal terug. En hóé. Met ‘Pessa Pessa Hardcore Hooligan Mash Up’ van Kasparov weet je altijd dat het wel goed zit qua sfeer. Over een lekkere sfeer gesproken trouwens, bij The Raid gaat iedereen pas écht los. Iedereen zingt uit volle borst mee met alle klassiekers en throwbacks uit 2005 tot 2015, en hakt alsof zijn leven er vanaf hangt. Zo zien we het maar al te graag. Een onwijs leuke nieuwe toevoeging aan Masters of Hardcore, we hopen dat we deze stage volgend jaar weer mogen verwelkomen.

Naar mate de nacht vordert, komen we steeds dieper in de kluis. Steeds dichter bij die felbegeerde buit. Wie ons daar een handje bij helpt, is Miss K8. The Goddess of Hardcore draaide een veelzijdig setje met zowel nieuwe als oude nummers waar de immens grote mainstage van smult. Naast eigen nummers als ‘Bogota’, en het altijd populaire ‘This is Sparta’ van Angerfist, draaide ze ook het nieuwe ‘House of Distortion’ van The Melodyst en Malice. Dit nummer wordt onwijs goed opgepakt, en vanaf de eerste klanken gaat de zaal volledig in de muziek op. Miss K8 sluit haar set af met ‘Out of the Frame’, waar de beat richting het eind steeds een tandje sneller gaat.

Naar de 300 BPM

Die snelheid smaakt ons naar meer, dus we besluiten om nog een keer terug te gaan naar de terror-stage Sewers of Satan. Hier hebben Drokz en Arika inmiddels het stokje overgegeven aan Noisekick. Het is warm, druk, maar wel ontzettend gezellig in de kleinere zaal. Een magisch moment was toen iedereen uit volle borst ‘Fuck Justin Bieber’ zong, wat natuurlijk kwam door het nummer ‘Justin B.’ Van Noisekick himself.

We naderen het einde van de kluis. Hardcore convicts Partyraiser en Bulletproof staan klaar om ons met de laatste meters te helpen. Dat wordt onder andere gedaan door het Snakepit 2018 anthem, ‘The Snakepit’, waar beiden verantwoordelijk voor waren. Voor mij de grootste verassing van de avond was een remix van het klassieke ACDC nummer ‘Thunderstruck’, waarbij de hele zaal uit volle borst meezong.

Sefa begint met zijn eigen Masters of Hardcore edit, waar zijn naam verschillende keren in terug komt. Mocht je nog niet weten wie er op het podium stond, dan is dat nu meer dan duidelijk. Al Sefa’s laatste nummers komen voorbij, zoals ‘Remember the name’, ‘In de Hemel’ en een remix van ‘World of Our Dream’.

De overwinning met een flinke frenchcore kick

En dan is het eindelijk zo ver. We hebben de kluis gekraakt. Zowel de lampen als de lasers in de zaal kleuren goud. We hebben de buit te pakken, en kunnen dat vieren met de lekkerste frenchcore hits van Dr. Peacock. En als je het afsluiten van de mainstage aan iemand kunt toevertrouwen, dan is dat wel Dr. Peacock. Met een nieuw album op zak horen we de ene na de andere knaller door de speakers van de Brabanthallen. Zo wordt er afgetrapt met ‘Acid Bomb’, gevolgd door ‘Lose Your Mind’. Maar Dr. Peacock houdt het niet alleen bij zijn eigen nummers. Ook een harde edit van ‘Mindcontroller’ van E-Force en Luna komt voorbij. Tegen het eind van de set worden we verrast door de klanken van Cryogenic’s ‘Bass Slut’, waarmee we de laatste energie uit onze kleine teen kunnen persen voordat de lampen weer aan gaan en we ons in lange rijen verplaatsen naar de kluisjes.

Wie aan het eind van de avond nog op zijn of haar vermoeide benen overeind staat, mag zich een overwinnaar noemen. Een echte hardcore convict. Want het is gelukt: de kluis is gekraakt en de felbegeerde buit is binnen. We delen niet alleen de herinneringen van deze avond, maar ook de muziek en het ultieme hardcore gevoel. Dat pakt niemand ons ooit nog af. En als dát geen buit is waar we met z’n allen ontzettend trots op mogen zijn, dan weet ik het ook niet meer.

Omslagfoto via Instagram-pagina Masters of Hardcore

Beoordeling

  • LINE-UP90%
  • LOCATIE90%
  • GELUID100%
  • STAGE80%
  • SHOW 90%
  • SFEER100%

Overall
waardering

92%

Masters of Hardcore voelt als thuiskomen, ik denk dat iedereen dat met me eens is. Het geluid is top, de sfeer die bij alle stages hangt is geweldig, een ook de show was weer dik geregeld. Wellicht zou de aankleding van de stages volgend jaar wat origineler kunnen, maar dat komt met de 25ste verjaardag van ons favoriete feest vast goed. Ik kan in elk geval niet wachten tot volgend jaar.

Reageren